Moja siostra ma już 6 lat i jak się okazało nie jest taka straszna.Również jest przeciwko swojej mamie i w tych ciężkich latach kiedy nasz tata wyjechał w celach pracy musimy nawzajem się wspierać.Na szczęście jeszcze żyjemy co jest sporym plusem.Marta nas nie oszczędza.Otworzyłem oczy.Światło przebijało się przez szkło oświetlając mnie i przy okazji budząc.Zaraz szkoła!!A nie dzisiaj przecież sobota!Zamknąłem z powrotem oczy.
- Jack Jack!! - słyszałem na korytarzu,nagle moje drzwi się otworzyły i coś wskoczyło na mnie.
- Jack ratuuuuj!! - zapiszczał dziecięcy głosik.Otworzyłem oczy.Mała Emma moja siostra skakała po mnie próbując obudzić.
- Dobra co się stało? - mruknąłem siadając.
- Potwór zaczyna ziać ogniem!! - krzyknęła Emma.Bardzo dobrze wiedziałem co to znaczy.A znaczy to: Marta zaczyna się na nas drzeć.Po chwili do pokoju weszła moja macocha.
- Tu się schowałaś!Natychmiast wracaj i posprzątaj to !! - krzyknęła.Emma schowała sie za mną drżąc.
- Co ona niby takiego zrobiła? - spytałem nieźle się na nią wkurzając.Mogła bić sobie Emmę,ale nie mnie jestem od niej wyższy,mi nic nie zrobi.
- Potłukła szklankę! - poskarżyła się wymachując rękoma.
- Do końca już zwariowałaś?!Nie rozumiesz,że to tylko dziecko?jeszcze się pokaleczy! - ryknąłem na nią.Podszedłem do biurka sięgając komórkę.Wsadziłem ją do kieszeni piżamowych spodni i włączyłem nagrywanie.
- Słuchaj ona potłukła szklankę!Nie ja,niech to teraz sprząta! - krzyknęła.
- Jak tata wróci to mu wszystko powiem. - zagroziłem.
- Jason ten naiwny głupek?Nie widzisz,że on ci nigdy nie wierzy? - spytała kpiąco.
- Nie mów tak o moim tacie! - krzyknąłem.
- Ale to jest prawda. - powiedziała.westchnąłem i policzyłem w myślach do 10 żeby nie walnąć jej.
- Dobra ja to posprzątam. - powiedziałem ustępując.
- Dobry chłopiec. - powiedziała z satysfakcją i wyszła.
- Jack! - krzyknęła Emma podbiegając i przytulając sie do mnie.
- Ej nie płacz wszystko jest ok. - powiedziałem spokojnie.
- Boję się. - przyznała.
- Nie bój się obronię cię. - odpowiedziałem ze śmiechem.Wyjąłem z kieszeni telefon.
- Tato teraz mi wierzysz? - spytałem.
- Wiem,że nie możesz opuścić swojej pracy,dlatego ja z Emmą opuszczę dom.Pojedziemy do ciebie. - powiedziałem.Zatrzymałem nagrywanie i wysłałem tacie.Tak to dzisiaj.Ucieczka z tego domu.Miałem ze sobą wziąć jeszcze Czkawkę,mojego kumpla.Trasę i wszystko inne przygotowałem.Jedzenie,pieniądze i ubrania.Ubrałem się szybko,Emmę też i wyskoczyliśmy przez okno biorąc ze sobą plecaki.Pobiegliśmy po Czkawkę i po paru godzinach siedzieliśmy w samolocie.
- Uwaga proszę zapiąć pasy,lądujemy. - powiedział głos.Zapiąłem się i Emmę.Zdążyliśmy już się przespać,więc będziemy wypoczęci no może Czkawka nie,bo przez cały lot wymiotował,ale nie ważne.Samolot wylądował w New Jersey,a my kierowaliśmy się do Manhattanu.Odpiąłem się,Emmę też i we troje wysiedliśmy z samolotu.Nagle Czkawka położył się na ziemi.
- Ach ziemia! - westchnął.
- Wiesz to chyba nie ziemia. - odparłem patrząc z obrzydzeniem na niego.Czkawka szybko wstał i poszliśmy w kierunku tunelu Holland,gdzie powinniśmy dotrzeć za jakieś pół dnia drogi.Szliśmy tak zmęczeni.Nagle zauważyłem coś dziwacznego.Ujrzałem rudowłosą dziewczynę,która trzymała płomień w ręku i chłopaka,który był pół kozą.Powiedziałem Emmie i Czkawce,żeby się zatrzymali i odpoczeli,a ja poszedłem w stronę dziwnej dwójki.
- Dlaczego jesteś pół kozą,a ty dlaczego trzymałaś ogień w rękach? - spytałem zdziwiony.Oni zaczęli się na mnie patrzeć z niedowierzaniem i jakby wahaniem.
- Ty widzisz przez mgłę?I również czuję twoją silną aurę tak jak u Meridy. - powiedział.O co mu chodzi?!Jaka mgła?Jaka aura?
- Musisz pójść z nami do obozu... - powiedział ten pół kozo pół człowieczy stwór.Nie wiedziałem co chodzi,ale czułem,że dowiem się dlaczego wokoło mnie dzieją się dziiiwne rzeczy.
- Zaraz ja nigdzie nie idę!Z wami. - powiedziałem patrząc na nich jak na idiotów.
- Słuchaj masz rodzica gdzieś w pobliżu? - spytał ten koziołek.
- Pracuje w Manhattanie,ale co ci do tego? - spytałem.Kompletnie nic nie rozumiałem.
- A znasz swojego drugiego rodzica? - tak jakby mnie znał.
- Nie... - odparłem bezsilnie.
- No właśnie,a dzieją się wokół ciebie dziwne rzeczy? - wypytywał.
- Tak.. - mruknąłem,ale po chwili przypomniałem sobie,że nawet go nie znam.
- Ale co ci do tego?! - powiedziałem zdenerwowany.
- Dobra nieważne szkoda czasu na takich pajaców. - powiedziałem i odwróciłem się do nich plecami z zamiarem powrócenia do siostry.Nagle poczułem gorącą dłoń na ramieniu.Obróciłem się.To była ta ognistowłosa,Merida chyba.Jej oczy były ogniste zamiast niebieskie!Odsunąłem się od niej.
- Słuchaj nazywaj nas jak chcesz,lecz wiedz,że ty też tym jesteś!! - krzyknęła.Po chwili odetchnęła i uspokoiła sie.Jej oczy z powrotem stały się niebieskie.
- Kiedy jeszcze nie wiedziałam o obozie o herosach byłam taka jak ty.Nic nie wiedziałam o swoim jednym rodzicu.I wtedy spotkałam go.Moja reakcja była podobna do twojej,ale zgodziłam się i ty też powinieneś. - powiedziała przyglądając mi się.
- Pójdziemy do tego twojego rodzica i zobaczymy co on powie okey? - spytała.popatrzyłem na kozła.Patrzył na mnie jakby mówił: Musisz to zrobić.
- Okey. - westchnąłem.Podałem Meridzie rękę.
- Jackson Overland Frost,ale mów mi po prostu Jack. - przedstawiłem sie.
- Merida Brave. - odpowiedziała.
- A ja jestem Grover. - powiedział kozioł.Przedstawiłem im moją siostrę i Czkawkę i razem ruszyliśmy w drogę.Po długiej wędrówce zobaczyłem tatę.On podbiegł do mnie i uściskał,to samo zrobił z moją siostrą.
- Słyszałem wiadomość,którą mi przesłałeś,tak bardzo cię przepraszam. - powiedział.
- Nic się nie stało. - odpowiedziałem.Byłem szczęśliwy.
- Ekhm! - zwrócił uwagę na siebe Grover.
- Proszę pana,jestem z obozu herosów.Kim była matka Jacksona? - spytał.Popatrzyłem na niego pewny,że zaraz wytłumaczy,że to jakiś żart,ale w jego oczach był ból.
- Nie wiem.Pewnego dnia przed moim domem pokazała sie piękna kobieta.Miała łagodną twarz,bardzo bladą.Usta mocno podkreślone i przepiękne niebieskie oczy.Włosy miała białe jak ty.Na głowie miała piękny wianek zrobiony z małych zamrożonych kwiatuszków i liści.Na rękach trzymała coś a raczej kogoś.Powiedziała,że jest boginią i przeniosła sie 300 lat w przód by cię ukryć przed
- Nie masz mnie za co przepraszać,nie jestem twoim synem!Już nie jestem. - patrzyłem w jego oczy zastanawiając się co jeszcze przede mną ukrywa!Nie mogłem tego znieść!Z moich oczu poleciała samotna łza.Odwróciłem się od taty znaczy Jasona!I zacząłem biec przed siebie.Zauważyłem,że pod moimi nogami wytwarzał się szron.Czyli ja mam moc?Biegłem najszybciej jak umiałem.Nagle wiatr porwał mnie do góry jakbym był płatkiem śniegu.Powoli zacząłem łapać o co chodzi w lataniu i usiadłem na dachu jednego domu przy okazji zamrażając dach.Siedziałem tak i wpatrywałem się w księżyc.
- Co jeszcze przede mną ukryje? - pytałem sam siebie.Nie mogłem uwierzyć,że całe moje życie dotychczas to ściema!Machnąłem ręką,a z niej poleciał promień lodu.
- Ej no strzelają!? - krzyknął ktoś,ale nie widziałem,bo już zapadła noc.Nagle jakiś chłopiec wybiegł i stanął w świetle latarni.Spojrzałem na niego.Wyjął coś z kieszeni i to coś zmieniło się w miecz.Machnął drugą ręką i obok niego powstała fala wody,która jakby czekała na rozkaz chłopaka.Czyli jest ktoś taki jak ja,a może jest ich jeszcze więcej.
- Emm Cześć? - przywitałem się,a n obrócił się szybko i zaczął atakować swoją falą.Fala była mała,ale kiedy zbliżyła sie do mnie zrobiła sie tak potężna,że mogła mnie utopić.Fala nagle zaatakowała.Ja zakryłem się rękoma.Szum wody ucichł,a zamiast tego usłyszałem takie ksss.Spojrzałem na to co się stało.Fala była cała zamrożona.Chłopak otrząsł się z zdziwienia i zaczął atakować.Ja nauczyłem się kontrolować swoją moc i wszystko zamrażałem.W końcu miałem dość i przyszpiliłem chłopaka do drzewa,oczywiście go nie skrzywdziłem,tylko lodowe sztylety przyszpiliły jego koszulkę.Wyczarowałem jeszcze jeden sztylet w powietrzu i wycelowałem go w chłopaka,ale przed nim zatrzymał się tak jak chciałem.
- Ej ja nie chcę walczyć ok?Wypuszczę cię i postaraj się mnie nie utopić okey?Nawet cię nie znam. - tłumaczyłem się.Patrzył na mnie ostrożnie,lecz kiwnął głową.Machnąłem ręką i sztylety znikły.On zaś wziął miecz,podbiegł do mnie i wywalił mnie na ziemię przykładając mi do szyi miecz.
- Percy Nie! - krzyknął Gover.On popatrzył w stronę głosu,a po chwili puścił mnie i pomógł wstać.
- No wreszcie ja nie chcę walki!Dzięki Grover. - podziękowałem kozie.
- Grover dawno cię nie widziałem,a w końcu jesteś moim kumplem nie? - zawołał Percy.Oni widocznie też się znali.Wszystko wytłumaczyliśmy temu Percemu i on mnie przeprosił.Potem zaczął wymieniać wszystkie bogini i opisywać,ale żadna nie mogła być moją mamą,więc no cóż.Okazało się za to,że mój tata chciał zniszczyć cały świat,przez co zrobiło mi się troche głupio.
- Nie martw się to nie twoja wina. - powiedział Percy.
- Więc idziemy do obozu? - spytała Merida.Wszyscy przytaknęli.Lepiej żeby siostra,tata i Czkawka nie wiedzieli,że już idziemy.Percy powiedział,że nam pomoże i poszedł z nami.Czarna,gęsta warstwa przykryła już niebo,a małe złote punkciki lśniły radośnie.Był też pan księżyc.Ciekawe ile razy jeszcze ktoś mnie okłamie...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wyrobiłam się!!!Rozdział jakby co będzie dodawany co piątek....:)
Świetny: )
OdpowiedzUsuńDziękuję!
UsuńJakby co piszę z innego konta i dlatego mam inne zdjęcie.Hehe.
Usuń